صبح سیاست، نتیجه بررسی صلاحیت‌ها نشان داد همه طیف‌های سیاسی شانس رقابت در انتخابات یازدهم اسفند را دارند و حالا بیش از همیشه ضرورت ارائه لیست واحد از سوی اصولگرایان احساس می‌شود. در چنین شرایطی به نظر می‌رسد که برخی گروه‌ها از جمله شریان از موضع پیشین خود مبنی رقابت درون‌جناحی برگشته‌اند یا برخواهند گشت. شاهد این مدعا آن است که ابوالقاسم جراره، دبیرکل شبکه راهبردی یاران انقلاب اسلامی (شریان) با بیان اینکه «شریان هنوز درباره ائتلاف انتخاباتی تصمیم نگرفته است» گفته: «در آینده‌ای نزدیک مشخص خواهد شد که در ارائه لیست، آیا مستقل عمل خواهیم کرد یا با احزاب و نیروهای انقلابی، ائتلاف خواهیم کرد».
نتیجه همراهی این گروه سیاسی با سایر گروه‌های اصولگرایی و کمک وحدت جریانی مشخص‌تر از آن است که نیازی به شرح آن باشد. مخاطرات اصرار به رقابت درون جریانی که گویا هنوز هم یکی از گزینه‌های این طیف سیاسی است، قابل برشمردن است.
نخست آنکه در شرایط کنونی امکان ارائه لیست واحد از سوی اصلاح‌طلبان به شدت محتمل است زیرا آنها هم قادرند سرلیست‌‌های شناخته‌شده‌ای ارائه دهند و هم نیرو به اندازه کافی برای پر کردن لیستشان در اختیار دارند؛ نیروهایی که ناشناس هم نیستند. آنها خود را برای کسب یک اقلیت قوی آماده کرده‌اند و تصور می‌کنند برای ورود نیروهای‌شان می‌توانند کف آراء اصلاح‌طلبی را پای صندوق‌های رأی بیاورند. تا اینجای کار احتمال زیادی وجود دارد که اصلاح‌طلبان سبد رأی‌شان تجمیع شود. با چنین وصفی به نظر می‌رسد اگر اصولگرایان با چند لیست وارد انتخابات شوند، دچار پراکندگی آراء خواهند شد و امکان تصاحب کرسی‌هایی از مجلس توسط اصلاح‌طلبان وجود دارد.
بیشتر بخوانید: اصلاح‌طلبان در آستانه ائتلاف با اعتدالی‌ها
مخاطره دوم سردرگمی سرمایه اجتماعی اصولگرایان در انتخابات است. در سال‌های اخیر مردم در شهرهای بزرگ به لیست‌های انتخاباتی رأی می‌دهند و افراد به صفت شخصی آنقدر دارای رأی نیستند که لیست‌ها باعث رأی‌آوری آنها می‌شود. حالا اگر مخاطبان اصولگرایان با چند لیست مواجه شوند در وهله نخست نمی‌دانند باید به چه لیستی رأی دهند و در وهله بعد تصور می‌کنند اصولگرایان دچار اختلافاتی با یکدیگرند که چنین تصوری آنها را قدری دلسرد می‌کند.
نکته قابل توجه آن است که اصرار عقلای اصولگرایی بر لیست واحد از قضا از نظر انتخاباتی شاید به نفع همان گروه‌هایی تمام می‌شود که بر طبل لیست مستقل می‌کوبند زیرا سبد رأی اصلی در اختیار بدنه اصیل اصولگرایی است و آنهایی که از رقابت درون‌جریانی سخن می‌گویند در اقلیت به سر می‌برند. حالا پرسش آن است که پس چرا چنین گروه‌هایی بر افتراق اصرار دارند؟ دلیل آن است که آنها به نوعی می‌خواهند سهمشان از لیست احتمالی نهایی را افزایش دهند. اگر هم سهمی فراتر از دیگران نصیبشان نشد، راضی به ائتلاف نمی‌شوند.
البته شریان با یک شبهه مهم هم روبه‌رو است؛ آنکه به دلیل نزدیک‌بودن برخی از مسئولان دولت به این گروه، گفته می‌شود که شاید بخواهد نقش بازوی انتخاباتی دولت را ایفا کند؛ گزاره‌ای که البته تأییدنشده است اما اگر این گروه در نهایت نخواهد به وحدت اصولگرایی بپیوندد شاید این شائبه تقویب شود که شریان بدش هم نمی‌آید صرفا آن طیف از اصولگرایان قدرت داشته باشند که حامی دولت‌اند و نه مجموعه جبهه اصولگرایی. به هر روی به نظر می‌رسد برای رفع همه این مخاطرات و شبهات راهی وجود ندارد مگر وحدت اصولگرایی و ارائه لیست واحد.
واقعا افرادی مثل رسائی فکر کردند می تونن رای بیارن! اصلا مردم آنها را می‌شناسند؟